هدف: اختلال در عملکرد به عنوان یکی از مهم ترین پیامدهای آسیب بی ثباتی عملکردی مچ پا گزارش شده است. یکی از جدیدترین ابزارهای مورد استفاده جهت توانبخشی آسیب های اسکلتی_عضلانی، تمرینات تعلیقی با استفاده از ( TRX(Total Body Resistance Exercise می باشد. با این حال تاکنون تاثیرگذاری آن بر فاکتورهای مختلف عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا مشخص نشده است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات تعلیقی با TRX بر امتیاز آزمون های عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می باشد. روش بررسی: 30 ورزشکار مرد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بصورت در دسترس انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل (وزن 4/35± 84/87، قد 4/53± 185/37، سن2/07± 22/01، شاخص توده بدنی 5/25± 24/07) و تمرینی (وزن 6/02± 83/04، قد 6/95± 182/61، سن 4/16± 23/84، شاخص توده بدنی 2/56± 21/52) قرار گرفتند. انتخاب آزمودنی ها بوسیله معیارهای ورود و خروج از تحقیق صورت گرفت. عملکرد آزمودنی ها بوسیله آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و سه جهش تک پا مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه تمرینی 18 جلسه تمرینی 45 دقیقه ای را در طول 6 هفته انجام دادند. در طول این 6 هفته از گروه کنترل خواسته شد تا فعالیت ورزشی خاصی انجام ندهند. سپس مرحله پس آزمون در هر دو گروه انجام شد. به منظور مقایسه امتیازات آزمون های عملکردی بین دو گروه از روش های آماری تی زوجی و آنالیز کوواریانس استفاده شد. سطح معنی داری در تمامی تجزیه و تحلیل های آماری 0/05 p≤ در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین میانگین امتیازات هر سه آزمون جهش جانبی (0/001=p) جهش هشت لاتین (0/001=p) و سه جهش تک پا (0/001=p) بین آزمودنی های دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. بطوری که آزمودنی های گروه تمرینات تعلیقی TRX، عملکرد بهتری را در هر سه آزمون نسبت به آزمودنی های گروه کنترل داشتند. نتیجه گیری: از آنجائی که نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام تمرینات تعلیقی TRX می تواند سبب بهبود عملکرد ورزشکاران در آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و سه جهش تک پا شود، لذا به کلیه مربیان ورزشی توصیه می شود جهت ارتقاء عملکرد ورزشکاران مبتلا به ثباتی عملکردی مچ پا، از تمرینات مورد استفاده در تحقیق حاضر استفاده نمایند.

مقدمه و اهدافبا توجه به اهمیت تمرینات ثبات مرکزی و همچنین شیوع بالای اسپرین و ناپایداری عملکردی مچ پا و متعاقب آن افزایش نوسان پوسچر بعنوان یک ریسک فاکتور در وقوع اسپرین مجدد مچ پا، انجام تمرینات ثبات مرکزی با هدف ایجاد ثبات در ناحیه مرکزی بدن می تواند نقش بسزایی در کاهش نوسان پوسچر داشته باشد. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر کوتاه مدت تمرینات ثبات مرکزی بر روی نوسان پوسچر ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می باشد.مواد و روش ها30 مرد ورزشکار دانشگاهی مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا در این تحقیق شرکت کردند. پس از غربالگری اولیه و شناسایی ورزشکاران واجد شرایط با استفاده از پرسشنامه ارزیابی عملکرد مفصل مچ پا، آزمودنی ها به دو گروه تجربی (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. ورزشکاران گروه تجربی دو نوع از تمرینات ثبات مرکزی را در یک جلسه تمرینی انجام دادند. ارزیابی میزان نوسان پوسچر در هر دو گروه قبل و بعد از آزمون انجام گرفت.یافته ها نتایج آزمون آماری نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی روی نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بصورت کوتاه مدت در حالت چشمان بسته اثر دارد و بطور معنی داری باعث کاهش نوسان پوسچر می شود (P<0.05) اما این تمرینات بر روی نوسان پوسچر در حالت چشمان باز اثر معنی داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیریبنظر می رسد که عضلات ثبات دهنده مرکزی در کنترل مفاصل پروکسیمال و دیستال برای کاهش نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا در حالت چشمان بسته نقش مهمی دارند و انجام این تمرینات در کوتاه مدت می تواند درکاهش نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی اثر مثبت داشته باشد. پیشنهاد می شود در درمان کاهش نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا علاوه بر تمرین دادن عضلات ناحیه مچ پا، عضلات ثبات دهنده مرکزی نیز تمرین داده شوند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر شش هفته تمرینات هاپینگ بروی تعادل پویای ورزشکاران جوان دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. به همین منظور، تعداد 30 جوان پسر ورزشکار دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا با میانگین و انحراف استاندارد وزن 73.96±11.50 کیلوگرم، قد 180.95±8.24 سانتی متر، سن 22.16±1.46 سال و نمره بی ثباتی 20±2.31 در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری شامل گروه تجربی و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی شش هفته برنامه تمرینی را که از شش نوع تمرینات هاپینگ برگرفته شده بود، انجام دادند. قبل و بعد از اجرای شش هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی ها به واسطه تست تعادل ستاره اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی، تی مستقل و تی زوجی در سطح معناداری 95 درصد با آلفای a£0.05 استفاده شد.نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات هاپینگ موجب افزایش معناداری در فاصله دستیابی آزمودنی ها در هر هشت جهت تست گردش روی ستاره شد. میزان پیشرفت به ترتیب در جهات قدامی داخلی، خارجی، قدامی، خلفی داخلی، قدامی خارجی، داخلی، خلفی، خلفی خارجی بود. با توجه به نتایج تحقیق توصیه می شود به دلیل نیاز ویژه افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا به تعادل پویا در مهارت های ورزشی و همچنین به عنوان یک عامل مهم توانبخشی در طراحی برنامه های تمرینی و بازتوانی، از مزایای برنامه تمرین هاپینگ استفاده شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات فانکشنال (هاپینگ)، اکسترافانکشنال (ثبات مرکزی) و ترکیبی (هاپینگ و ثبات مرکزی) بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. آزمودنی ها به صورت هدفمند با پرسشنامه تشخیص بی ثباتی عملکردی مچ پا انتخاب و به شکل تصادفی در گروه های تمرین فانکشنال، اکسترافانکشنال، ترکیبی و کنترل جای گرفتند. آزمون تعادلی وای پیش و پس از شش هفته مداخله انجام شد. نتایج نشان داد که گروه های تمرین فانکشنال و ترکیبی نسبت به گروه های اکسترافانکشنال و کنترل به طور معناداری عملکرد بهتری در آزمون تعادل داشتند. بین گروه تمرین فانکشنال و ترکیبی نیز تفاوت معناداری یافت نشد تا نشانگر برتری تمرینات ترکیبی بر تمرینات فانکشنال باشد. بر اساس نتایج، اثربخشی تمرینات اکسترافانکشنال برخلاف تمرینات فانکشنال بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا مشاهده نشد. توصیه می شود که از تاکید بر تمرینات ثبات مرکزی مادامی که اثربخشی آن ها در پروتکل های بازتوانی ثابت نشده است خودداری شود.

مقدمه و اهداف: کمردرد مزمن غیراختصاصی یکی از زیرگروه های کمردرد می باشد. درد، ناتوانی عملکردی و کاهش استقامت عضلانی در این بیماران شایع است. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه تاثیر و ماندگاری مجزا و ترکیبی تمرینات ثباتی و رفلکسولوژی بر درد و استقامت عضلانی بیماران دارای کمردرد بود. مواد و روش ها: تحقیق شبه تجربی بر روی 47 بیمار دامنه سنی 30 تا 35 سال دارای کمردرد انجام شد. آزمودنی ها به چهار گروه تقسیم بندی شدند؛ گروه کنترل که تمرینات معمول انجام می دادند، گروه تمرینات ثباتی که تمرینات ثباتی را انجام می دادند، گروه رفلکسولوژی و گروه ترکیبی ثباتی و رفلکسولوژی به مدت هشت هفته تحت مداخله قرار گرفتند. درد و استقامت عضلانی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه های تکراری، تحلیل کوواریانس، تی مستقل و وابسته مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از درمان، استقامت عضلانی و درد در گروه های تمرینات ثباتی و ترکیبی بهبود پیدا کرده و دارای ماندگاری یک ماهه نیز می باشد، اما ماساژ رفلکسولوژی فقط بر روی درد تاثیر داشته است. نتیجه گیری: به دلیل تاثیر و ماندگاری تمرینات ثباتی در کاهش درد و بهبود استقامت عضلانی، استفاده از این روش در افراد دارای کمردرد مزمن پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: بی ثباتی عملکردی ستون فقرات کمری یکی از شایع ترین اختلالاتی است که به علت ضعف عضلات پاراورتبرال کمری پدید می آید. این نوع از بی ثباتی می تواند به طور پیشرونده منجر به بروز کمر درد و پدید آمدن اختلال در فعالیت های روزمره زندگی گردد. برای درمان این نوع از کمردرد روش های مختلف تمرین درمانی پیشنهاد شده است که از آن جمله می توان به تمرینات ثبات کمر و آموزش درمانی پزشکی اشاره نمود. لذا هدف این مطالعه، مقایسه میان تاثیر هر کدام از این روش ها بر کاهش علایم ناشی از بی ثباتی کمر می باشد.مواد و روش ها: برای ارزیابی میزان تاثیر این دو روش بر یافته های بالینی بی ثباتی عملکردی ستون فقرات کمری، پنجاه بیمار مبتلا به بی ثباتی و کمردرد مزمن مورد ارزیابی و درمان با این دو روش قرار گرفتند. 30 بیمار تمرینات ثبات کمری را در برنامه روزانه خود گنجاندند و 20 بیمار تحت درمان با تمرینات آموزش درمانی پزشکی قرار گرفتند و در پایان دوره درمان، یافته های بالینی قبل و پس از تمرینات با هم مقایسه گردید.یافته ها: یافته های آماری نشان دهنده این موضوع بودند که قبل از انجام تمرینات، میان دوگروه آزمایشی اختلاف معنی داری در علایم ناشی از بی ثباتی کمر وجود نداشت. هم چنین بیماران هر دو گ روه آزمایشی بعد از انجام تمرینات کاهش معنی داری در علایم ناشی از بی ثباتی کمر از خود نشان دادند (05/0>p). به علاوه بعد از انجام تمرینات نیز اختلاف معنی داری در علایم به دست آمده از بیماران مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج حاکی از این بود که هر دو روش درمانی می توانستند باعث کاهش درد و سایر علایم گردند و هر دو روش تاثیر یکسانی بر تظاهرات بالینی بی ثباتی عملکردی ستون فقرات کمری دارند.

سابقه و هدف: بی ثباتی سگمنتال مهره های کمری یکی از زیر گروه های بیماران با کمردرد غیر اختصاصی بوده که حدود 30 تا 40 درصد آنها را تشکیل می دهد. درد، ناتوانی عملکردی و کاهش تحمل عضلانی از عوارض شایع این بیماران می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات ثبات دهنده بر درد، تحمل عضلانی و ناتوانی عملکردی آنها بود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 بیمار مرد و زن 18 تا 45 ساله مشکوک به بی ثباتی سگمنتال مهره های کمری شرکت داشتند. که به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه یک، تنها تمرینات روتین و گروه دوم تمرینات روتین را به همراه تمرینات ثبات دهنده به مدت 8 هفته انجام دادند. متغیرهای مورد مطالعه شامل تحمل عضلات فلکسور، اکستانسور، فلکسورهای جانبی راست و چپ، درد، ناتوانی عملکردی و دامنه حرکتی بود که قبل و پس از درمان اندازه گیری شد. برای مقایسه تغییرات در هر گروه قبل و بعد درمان از آزمون t زوج و برای مقایسه دو گروه از آزمون مستقل t استفاده شد.یافته ها: تحمل عضلانی و دامنه فلکسیون در هر دو گروه افزایش یافت (p=0.00)، ولی در گروهی که تمرینات ثبات دهنده انجام می دادند این افزایش بیشتر بود (p=0.00). کاهش درد و افزایش توانایی در هر دو گروه اتفاق افتاد (p=0.00). اما تغییرات فوق در گروه تمرینات ثبات دهنده بیشتر بود (p=0.00).استنتاج: تمرینات ثبات دهنده در کاهش درد و افزایش سطح توانایی عملکردی و تحمل عضلانی بیماران مشکوک به بی ثباتی سگمنتال مهره های کمری نسبت به تمرینات روتین موثرتر است.

اختلال در عملکرد و دامنه حرکتی شانه، از جمله پیامدهای مهم بی­ثباتی عملکردی مفصل شانه در ورزشکاران بالای سر می ­باشد. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات عصبی-عضلانی بر دامنه حرکتی و عملکرد شانه ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مفصل شانه می ­باشد. روش­ بررسی: تحقیق حاضر به صورت نیمه تجربی با طرح پیش ­آزمون و پس ­آزمون اجرا شد. نمونه آماری تعداد 30 نفر از دختران 22 تا 35 سال از بین جامعه آماری بود که به صورت هدفمند و در دسترس و بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و در نهایت به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و تمرینی تقسیم­ بندی شدند. تمامی آزمودنی­ ها به صورت داوطلبانه و پس از تکمیل فرم رضایت­ نامه در تحقیق شرکت داده شدند. در مرحله پیش ­آزمون عملکرد مفصل شانه بوسیله آزمون عملکرد اندام فوقانی YBT–UQ و همچنین دامنه حرکتی مفصل شانه بوسیله گونیامتر مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از اتمام مرحله پیش ­آزمون، آزمودنی های گروه تمرینی به اجرای برنامه تمرینات عصبی-عضلانی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته پرداختند. پس از اتمام 8 هفته تمرینات کلیه اندازه ­گیری­ هایی که در مرحله پیش ­آزمون به انجام رسیده بود یک بار دیگر در مرحله پس ­آزمون به انجام رسید. جهت تجریه و تحلیل داده­ های بدست آمده از پژوهش آزمون تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه­ های تکراری مورد استفاده قرار گرفت. یافته ­ها: یافته ­های تحقیق نشان داد که تمرینات عصبی-عضلانی مفصل شانه موجب افزایش معنی دار امتیاز آزمون عملکرد اندام فوقانی آزمودنی های گروه تمرین در هر 3 جهت و همچنین افزایش معنی ­دار دامنه حرکتی مفصل شانه در حرکات خم کردن، دور کردن، چرخش داخلی و چرخش خارجی شده است (0/05≥p). اما تفاوت معنی ­داری در متغیرهای فوق بین مراحل پیش ­آزمون و پس ­آزمون در گروه کنترل مشاهده نشد (0/05≥p). همچنین نتایج نشان داد که در مرحله پس­ آزمون، تفاوت معنی­ داری بین تمامی متغیرهای مورد بررسی در بین دو گروه وجود دارد (0/05≥p). نتیجه ­گیری: تمرینات عصبی-عضلانی با توجه به برخورداری از رویکرد چندوجهی، هماهنگی و قدرت عضلانی را توسعه می­ بخشد. بهبود کارآیی سیستم عصبی-عضلانی، افزایش عملکرد و دامنه حرکتی مفصل شانه را موجب می ­شود. لذا این شیوه تمرینی می ­تواند به عنوان گزینه ­ای مناسب در توانبخشی ورزشکاران مبتلا به بی­ثباتی عملکردی شانه مورد استفاده قرار گیرد.